Vandaag was de laatste dag van de residential course van Wee Kee Jin. Ik vond het geweldig. De lessen, de leraar en de medeleerlingen. Het zal nog wel even duren voor alles ingedaald is.
Morgenochtend vertrek ik naar het boedhistisch retreat center Sudarshanaloka om daar tot 8 februari te blijven en op 9 februari terug te vliegen.
Deze locatie is nabij Thames in Cormandel forest parc, 1,5 uur rijden met de auto. Een naar verluid prachtige rustige plek in de bergen. Kan dan meerijden met Steve Dobson, een van de leerlingen van Jin, die daar ook zijn atelier heeft.

Ik zit dan in een retreat cabin en ga fotograferen, teksten schrijven, tai chi oefenen, wandelen, of misschien wel helemaal niks doen.

http://sudarshanaloka.ning.com/

Er is daar matig tot slecht bereik, maar ik hoop nog in de gelegenheid te zijn nog het e.e.a. te posten.

Een paar dagen terug geleden kwam ik in een aangename flow en focus terecht. Door de regelmaat van het summercamp (inmiddels 3 weken) ontstond er een verdieping en kon ik me goed focussen. Gisterochtend eind van de training was het ineens helemaal weg. Ik kon er totaal niet bijblijven, heel frustrerend. Later bleek het gebrek aan koffie te zijn, die was op die ochtend.
In het algemeen kan je stellen dat je nooit iets ‘bereikt’, je word door oefenen wel beter, maar dat gaat natuurlijk; met vallen en opstaan.

In de warming up doe ik niet meer mee met Jin. Mijn ritme is: rustig zitten en eten tijdens het wakker worden.
Ik vertelde aan mijn moeder (Marja 85 jaar) tijdens de wekelijkse videochat hoe dat er aan toe gaat tijdens de warming up: de een staat op zijn hoofd, de ander is met een stok aan het zwaaien of ligt op de grond, etc. Ze zei: ‘dat lijkt wel op een circus’.

Het advies van Jin om me te richten op sinking (of softening) in the hips en een bredere stand heeft veel effect. Ik had een verkeerde of vage locatie van de liezen(hips). Ik kan die nu beter waarnemen, vanwege ‘rekpijn’.
Ik oefen ook tijdens het boodschappen doen (bijna dagelijks een half uur lopen) en lijk sterkere voeten te krijgen. Die doen ook regelmatig pijn en dat voelt goed, steviger. Het lukt me steeds beter het hoofd rechter (keep the spirit raised) te houden waardoor ik in de partner oefeningen beter functioneer.

jin spreekt Chinglish, zoals Armin, een van de deenemers, zegt. Engels met een zwaar Chinees accent. Hierdoor versta ik niet alles, maar gelukkig herhaalt hij de belangrijke dingen uit den treure. Hij is altijd opgewekt, gefocust en maakt veel (flauwe) grappen. Als hij je corrigeert doet hij dat zo intens dat het je bijblijft.

Epi heeft me voor mijn vertrek gezegd Jin te volgen en dat doe ik. Het is verrijkend om uitgebreid les te krijgen van iemand anders. Ben benieuwd wat er gebeurd als ik weer in mijn Bussumse ritme kom.
Wanneer we de vorm doen komt er iedere dag een stukje bij. We zijn nu na week 3 tot de single whip voor de fair ladies. Ik neem aan dat we volgende week vrijdag, de laatste dag, de hele vorm behandeld hebben.

Daarna begint het tweede deel van de reis met als bestemming: boedhistisch retreatcenter Sudarshanaloka.

Hier een poging om uit te leggen wat dat is.

Door diepe ontspanning van het hele lichaam, met behoud van structuur tijdens het staan en bewegen, kan je zachte kracht gebruiken om iemand uit zijn evenwicht te krijgen.
De aandacht ‘de mind’ is bij het pushen in de basis: de voeten, benen en bekken en daaronder, de aarde.
Je ontwikkelt door oefening een sterke ‘rooting’ of aarding.
Naarmate je zelf meer geaard bent kun je de aarding van de ander steeds beter waarnemen.

In het oefenen is het essentieel om een situatie te creeeren waar het gaat om een leerproces ipv een competitie.
Er is veel oefening nodig om deze vaardigheid onder de knie te krijgen.

Jin benadrukt dat het belangrijk is om met tai chi’ers van andere scholen en stijlen te gaan pushen, maar dat kan pas als je “brute force” kunt hanteren. Veel beoefenaars van onze martial art gaan in de competitie harde kracht gebruiken wat wel eens tot blessures zou kunnen leiden.

Ik zal dus, wanneer ik aan competities mee wil doen, goed voorbereid moeten zijn. Mijn vak als musicus wil ik niet in gevaar brengen.

Het is onvermijdelijk dat je jezelf tegenkomt als je wilt leren pushen. Het begint al bij het woord, als je binnen ons systeem gaat pushen ga je niet duwen. Maar als je eenmaal de smaak te pakken hebt valt er veel te leren. Deze vaardigheden hebben ook een sterke werking in het “echte” leven: meebewegen, precies waarnemen waar jijzelf en de ander zijn, etc.
En, misschien nog wel het belangrijkst: het is ontzettend leuk om te doen.

In de fixed partner oefeningen gaat het om de principes die we leren in de vorm.
Ontspanning, zinken, bewegen vanuit de basis.
Loading up (het spannen van de boog) en release (het loslaten van de boog).
Yielding ofwel innemen: meebewegen met de inkomende kracht of hardheid van de ander.

Elke dag is er wel een moment dat Jin vertelt, uitzoomt over zijn leven met betrekking tot de Tai chi. Opmerkelijk is dat hij een zeer hedendaagse visie heeft. Waar andere leraren vasthouden aan gewoonten van vroeger, heeft hij een open, op gelijkwaardigheid gebaseerde aanpak. Hij zegt dat je je leraar trouw moet blijven, want die heeft de basis gelegd van wat je doet.

Op vrijdag de 13e was het een verhaal over een hart hebben voor, doen vanuit je hart:
– het oefenen,
– het volhouden van het oefenen, waarvoor je nodig hebt:
– 100% vertrouwen in de principes van de tai chi, zoals beschreven in de klassieken.
Verder ging het over de mensen te nemen zoals ze zijn, zijn vader zei dat er een witte en een zwarte weg was en dat het verstandig is om kennis te nemen van beide kanten, zonder noodzakelijkerwijs te kiezen.

To slot een opsomming van een aantal partneroefeningen (met dank aan Cissy Steyn):
* Double Push
* Seven Movements ( 7 pushes)
* Cardinal Push ( ward-of, roll-back, press and Push)
* Continuous Pluck and Push ( Swinging arms)
* Intercepting Arms (waarbij je de elleboog moet pakken en kunt kiezen voor hoog of laag)
* Round Arms
* Set Pieces; dat zijn de pushes waarbij je begint met double Push , round arms en dan een ward-of die je verandert in roll-back of Pluck of op je lichaam accepteert. Iedere mogelijkheid heeft in ieder geval te maken met ” leading into emptiness”.
* Moving step; round Arms
* Moving step; ward-of, roll-back, press and Push
* de Push waarbij je de ander gaat duwen aan beide armen:
twee stappen en dan de slow push, met release by sinking of release by coming up.

Maandag tm vrijdag.
06.00 warming up.
07.00 vrij pushen.
08.00 – 10.30 Up and down & 5 relaxing exercises. De vorm.
16.00 – 18.00 Partner oefeningen.

De eerste week zit erop. Iedere dag heeft dezelfde indeling.

In de warming up doet iedereen zijn eigen ding, meestal is Jin er ook bij. Ik doe dan een deel van zijn routine mee: up&down /5 relaxing exercises en de gehele vorm. Anderen zijn aan het stretchen of doen standing exercises.

Vrij pushen:
Eerst vanuit de start positie van de vorm, dan wisselen van partner om vanuit schouderbreedte te pushen. Vervolgens vanuit de boogstand of bergstand. Dit systeem rouleert het hele uur.
Het is fijn om de dag op deze manier te beginnen. Je ontmoet veel verschillende mensen en leert elkaar kennen.

Om 8 uur start Jin met een verhandeling en een uitleg over een van de relaxing exercises. Dat word dan geoefend met correcties.
Daarna gebeurd hetzelfde maar dan met een deel uit de vorm. Vervolgens word de vorm voorzover behandeld getraind.
Tot slot filmen we elkaar met de smartfoon zodat je het behandelde deel zelf kan terug kijken.

Om 16 uur doen we pushing hands partner oefeningen. Een aantal hiervan zijn nieuw voor mij, maar gelukkig ook voor een aantal anderen.

De groep bestaat maximaal uit 30 a 35 personen. Sommige ‘locals’ zijn er soms wel soms niet. Ik begrijp van degenen die hier eerder waren dat dit de volste summercamp is tot nu toe.
Zoals vaak in de tai chi wereld word er regelmatig gelachen en hard gewerkt. Er word benadrukt dat we bij elkaar zijn om van elkaar te leren en dat gebeurd ook. Ik voel me, zoals ik al dacht, een beginner en dat is prima.

Jin heeft een enorme focus: geen onderbrekingen van 7 tot half 11. Er zijn altijd correcties, waarschijnlijk heeft iedereen het idee prive les te krijgen.
Ik word stelselmatig aangepakt over “sitting in the hips”. Dat is anders dan het “zitten” zoals ik het tot nu begrepen heb. Het mooie van zo’n summercamp is dat daar dan de hele tijd mee bezig kan zijn; als ik naar blockhouse bay loop voor de boodschappen ben ik daar dan constant mee bezig.

Hij benadrukt telkens dat je alles kan terugbrengen tot de tai chi klassieken. Welke stijl of vorm je ook doet.
Verder legt hij uit dat je tijdens het pushen de vorm doet. Dus je pushen is zo goed als je vorm.

De deelnemers komen uit verschillende landen, Duitsland heeft de grootste delegatie. Een stuk of 9 deelnemers zitten hier op het scouting terrein, net als ik. We kunnen hier koken , er is een wasmachine. De anderen hebben een eigen plek, of zitten bij Jin of zijn kiwi’s (locals).

Vroeg in de ochtend  nam ik deze wonderbaarlijke klanken op. De opname is een beetje geknipt en geschoren, zodat het een soort liedje word. Als iemand weet welke vogel(s) te horen zijn dan hoor ik dat graag.

30/31-12-2016
Er word veel gewacht op het vliegveld van Xiamen. Ik doe dat ook want mag het vliegveld niet af. Zitten kan alleen op onaantrekkelijke hardstalen banken.
Er staan drie stewardesses te wachten bij de ingang. Na drie uur heb ik niet kunnen ontdekken waarop, businessclass passagiers?
Wie wel heel duidelijk een functie vervullen zijn een groep militairen met machinegeweren, die telkens gewichtig langs paraderen.
Verder is er een ploeg continu met brede vegers aan het werk.
Eenmaal in de taxfree zone kom ik erachter dat daar de wachtruimten daar zijn.

Het vliegtuig van Schiphol naar Xiamen zat vol met pratende chinezen. Ook hier hoor ik almaar chinees op de achtergrond. Het gaat het af en toe op Nederlands lijken. Dat komt misschien door het tekort aan slaap dat ik heb opgelopen tijdens de nachtelijke vlucht.
Een aantal andere talen die hier gesproken word kan ik ineens ook makkelijk als Nederlands herkennen. Is dit omdat mensen meestal dezelfde dingen tegen elkaar zeggen op dezelfde toon of is het inderdaad de vermoeidheid die is toegeslagen?

De Chinese hedendaagse popmuziek die In Xiamen hoorde klinkt beter dan de hedendaagse westerse. Ongelofelijk hoe de copie van een uiting van de tijdgeest het “origineel”overtreft. Of is dit het orgineel? Ik hoor uitgemeten gestandaardiseerde platitudes als kunstvorm.
Here we go again: The good old “what is art” question.
——————————————————-

Vliegveld Guangzou is enorm groot, een gloednieuw megaproject van een land dat voorop wil lopen. Het woord “vliegveld” is ontoereikend voor zoiets, “vliegstad” zou beter zijn.

Tegelijkertijd rijd men hier rond met bagagewagentjes die eruitzien alsof de plaatselijke fietsenmaker ze in de jaren 50 in elkaar heeft geknutseld.

En als ik vanuit die hele grote,hoge nieuwe ruimte naar gates 1 tm 5 afdaal is het een schril contrast. De ruimte is een beetje viezig en overvol. Met TL licht en een systeemplafond.
De vliegstad is nog niet af.

happy new year from Auckland,

dojo by night and the impressively calm fireworks.